Quan i plega L'agüerro
os paisaches se implen d'unas envistas que gosan tornar-nos
melanconiosos. Regular que ista estación siga l'inspiración de
muitos poetas, me pienso que nomás mirando-se t'o suyo arredol as
rimas les surten de camín.
Zarrando os uellos y prebrando de fer acordanza d'a santmigalada, comencipian
a acucutar bellas alufras polidas d'o mio lugar, en ellas i amaneixen
vinyas a on que bi ha cepas vuedas d'ugas, pero bien plenas d'ixe mezclallo
de colors que fan as fuellas quan se meten royiscas y amarillentas. I son descansando-se d'as nafras que a vendema les han dixau entre
que a fredor d'o hibierno i plega.
Quan i puyo
en ista estación me cuaca a-saber-lo gambadiar por istos paraches,
asinas me embabieco mientres bell ratet. De cabo ta quan o bufar d'o
aire fa que torne t'a realidat unatra vegada. Me fa falta prebar d'ista
merecina que imple o mio ser d'ixa enerchía que nomás puet
trobrar-se en a naturaleza.
Pa yo
l'agüerro ye una mena de regalo que nos ufre l'orache, amortando ixa
fuixina d'o verano dica que comencipia l'hibierno. CAL DISFRUTAR-LO!
