sábado, 15 de noviembre de 2025

A BAMBOLLA. Relato feito pa lo reto TINTUBRE (Asociación Nogará - Religada).


                                                                   


Si treballas guaire y te i fas prou, acosenseguirás toz es tuyos obchectivos en a vida”.

 Dimpués de trenta anyos, as mans plenas de duricias, a espalda escruixinada per as protusions discals y a suya cuenta bancaria en numeros royos, paró cuenta que ixe mantra per o cual s’heba rechiu a suya existencia no yera que una faloria. Faloria que fa servir o sistema pa enganyar y trafucar a la chent mientres contina con a suya faina: fizar y fer que s’ixemene o suyo vereno.

Acher, no remató a suya formación academica y escomencipió a treballar de chesaire en a empresa d’un familiar. Chornadas de treballo grans y a tallo parello fació que durant una buena epoca ganase abundanciosos chornals.

No pasoron guaires anyos dende que entró en o mundo d’a construcción y creó a suya propia empresa con un inversor como socio. Cadaún s’adedicaba a lo suyo, Acher a o treballo de campo y l’atro a os numers y inversions.

Yera fendo o camín per a endrecera que caleba. Se casó t’o suyo lugar y con a mesacha que festechó dende siempre. Luna de miel en a Polinesia Francesa, casa d’anuncio de televisión, empresario en blincar os trenta y cinco anyos. Lo que se gosa clamar una persona exitosa.

Tot rulaba de pistón, autos de gama alta, segundas viviendas de luxo, viaches d’ensuenio en os puestos mas exoticos y socializando de contino en os puestos mas exclusivos. S’heba olbidau d’os suyos orichens y yera atelau en ixa vida, aleixau d’as suyas radices.

Cuan punchó la bambolla immobiliaria, a suya empresa no podió fer cara a las enrestidas d'esta crisis. No feba guaire que heban demandau diners a una entidat bancaria  pa construir una nueva promoción immobiliaria. Muitas facturas a pagar a furnidors, impagaus d’os suyos clients chunto con bella revesada financiera d’o suyo socio levó a la companyía ta un concurso de acreedors. Heba feito gatatumba y o suyo futuro se columbraba bien fosco. 

Encara yera choven y o treballo no le espantaba y escomencipió a mirar treballo como asalariau. A crisi heba chapurniau a toz es sectors y chunto a la suya falta de formación fació bien difícil que trobase estabilidat profesional. Dende alavez treballó durant periodos curtez en treballos de poca cualificación como operario de producción y treballador en empresas de limpieza. Muitas horas, pocos diners y siempre rezando pa que le renovasen l’achuste pa continar chenerando paro. Muitos cabos de semana los adedicaba a fer chicotas reformas en viviendas de conoixius pa quitar chanfles en negro. Con tot y con ixo no podió refer-se economicament, no en saliba.

En lo personal, a cosa no marchó millor. Ansiedat, insomnio, cambios de humor, adiccions… tornoron a suya vida en un infierno. A convivencia con él se feba imposible y a suya muller le demandó lo divorcio y s’espartioron.

Arribau a ixe punto d’a suya vida, nomás quereba con langaria una salida rapida a la suya situación. Fochar y fer o camín por a endrecera correcta no le heba traito que desgracia y desinfins. Se l’entrefiló que pillar un esbarre pa alcorzar sería intelichent. Fació un apueste bien arrisgau, un... tot u cosa. Tornar ta ixa vida de luxo, que tantos recosiros le produciba u pasar buena cosa d’anyos en una fosqueta. Acceptó un treballo que le proposó o camello que le furniba d’ixa substancia que le feba falta día sin atro pa poder vivir. Ixe vereno que heba emboirau o suyo sentiu común.

No podeba fer garra pregunta, as instruccions pa fer o treballo le arribaban a poquet, a zaguera la heba recibida fa una horeta: continar conducindo per l’autopista A-4 dica plegar en una estación de servicio de Manzanares. Astí recibirá la siguent orden.

 “Alea iacta est”

 








domingo, 11 de agosto de 2024

En o lusco

 


Heba arribau a las vacacions con a batería cuasi acorada. A suya vida s’heba tornau en una endrecera plena de barderas y marradas periglosas que se veniban a l’arreu sin garra descanso.

Os problemas economicos, o miedo a la perdida d’o suyo treballo, y una relación de parella prou toxica heban feito sobreixer a suya capacidat de control. Yera plegando en un estau depresivo que empliba o suyo ser d’un azogue que le feba incapable de fer decisions pa prener a dirección correcta y deixar o rumbo que heba preso y que le levaba a lo suyo final.

Le feba falta un chicot parentesi, desconnectar de tot y de toz. S’entrefiló que unos días solo en bel lugarón costero d’o sud le aduyaría a relaixar-se y reflexionar. O contacto con o mar siempre l’heba feito a-saber-lo goyo y le transmitiba paz y tranquilidat.

Encara que yera a pocas de fer gatatumba per unas inversions que fació en bel fundo d’inversión con risgo elevau, heba aladiau uns diners per si un caso, “siempre t’has de guardar una pera pa la set”. Alavez que millor forma que fer-los servir pa eslampar uns días d’ista rutina y meditar sobre lo suyo futuro.

Arribó a ixe poliu lugar d’Uelva cuan o mes d’agosto yera esmediau. L’apartamento que heba logau no yera guaire fachendoso, yera una antiga vivienda de pescadors reformada y aprestada pa los estivaires. Se podeba decir que de luxos, no en teneba garra, manimenos  yera chunto a lo mar, podeba sentir o rudio de l’oliache dende a cama cuan s’adormiba. En primeras tot yera perfecto, s’entrefilaba unas vacacions pistonudas.

Malas que arribó a ixa localidat onubense deixó dezaga toz problemas que existiban en a suya vida. Pareixeba que a distancia física los aleixaba, a lo menos d’a suya mente. O mar, i aduyaba prou. Toda ixa tranquilidat que experimentó os primers días se tornó en un magnetismo barucoso que no le permitiba sacar d’o suyo pensamiento ixa inmensidat d’augua y salobre.

Mientres o día no feba que pasiar per la orilla deixando-se embuyir per a bisa y o rudio d’as botinadas. Astí feba gambadetas durant horas embelecau per ixa fascinación que le provocaba la costa. De nueiz cuasi no podeba filar uello. Se’n saliba t’a balconeta que i heba en o dormitorio. Astí se miraba fito-fito a lo mar. Columbrar ixa inmensidat le feba estremeixer y o reloch pareixeba aturar as horas.

De cabo cuan teneba un ratet de lucidez, alavez feba cuenta de que bella cosa no marchaba bien, yera tornando-se loco, no entendeba o motivo per lo cual  no podeba adubir-se de atalayar o mar.

Dende fa bel día i hai luna plena. Será o ciclo lunar u soi tornando-me barrenau?

Siga como siga istos ratez no duraban guaire y Chabi tornaba a la suya obsesión per lo mar, sin fer-ne cuenta, d’una manera cuasi instintiva.

Yera a zaguera tarde d’agosto, lo día d’o suyo aniversario. Se chitó t’a cama bien luego y como cuasi toz días no conseguiba adormir-se. Se sentiba alticamau y niervudo, no feba que chemecar y a sudor s’eslizaba per tot lo suyo cuerpo y per si no en teneba prou un bruciu infernal s’apodero d’a suya cabeza. De momento, se devantó d’a cama. A suya cara pareixeba la d’un sonambulo. Rancó a andar, salió de l’edificio y enfiló t’o mar.

Allí , en a orilla, con os piez clavaus en l’arena mirando desafiant a lo sol, que yera a pocas de amagar-se en l’horizont, s’afundió en l’augua dentrando-ie a paso firme y, d’una manera sincronizada con l’astro, desapareixioron ambos.

O sol como toz os días tornará a brilar manyana cuan raye l’alba.

       Foto amprada en:

miércoles, 9 de agosto de 2023

O baile

 


Nos miramos fito-fito, me fa goyo lo que siento. Bella cosa emanan os tuyos uellos que se fica en yo, no puedo describir-lo con parabras.

Quiero que chuguemos, te'n rides, en rabio de sentir a tuya piel. M'aflairo ta tu, m'evitas, fas a risalleta.

O chuego contina, de momento... me furtas un beso. Me puya una furnada, se me meten os pels de punta, siento a tuya ulor.

Paso a mía luenga per o tuyo cuello, fas fiestetas en a mía espalda. Tornas a besar-me, a tuya luenga ye o millor arnalico de bresca que nunca no tasté.

A moniquet y cutio cutio m'espullas, pasas a tuyas mans per o mío peito, continas fendo-me besos.  Somos a saber que raixosos.

Te sacas a ropa, mientres dezaga de tú lamino o tuyo cuello unatra vez entre que pillo os tuyos peitos entre as mans mías.

Nos abrazamos, piel cuentra piel, nos ne emocionamos, tremolo preixinado lo que falta encara.

Comencipia o baile, a lo compás d'os nuestros chemecos, sisquia fuese un baile eterno.

Quiero que sigamos uno, afundir-nos chuntos dica la fin... ixe momento, que en esbotar, plegaremos en un mundo magnetico y pleno de enerchía clamau felicidat.

martes, 8 de agosto de 2023

Chafadas d'una vida


Ixas campaduras que deixamos mientres vivimos, son l’espiello an que se refleixa os camins que somos fendo. Muitas en son d’ida, transitadas con deleria y langaria,  deseyando arribar a ixe obchetivo que nos esbixola de nueiz. Atrás en son de tornada, desfendo o camín , fa dolor deixar ixe puesto an que trobemos a felicidat. Manimenos cal saber o momento en que pertoca ir-se-ne y prener unatro destín.

As chafadas que marcan as direccions que esleximos en a  vida, no son pas eternas, muitas las saca a vida igual como fa o mar cuan cubre con as suyas olas las que n'i hai en a orilla. Ixas que en sobreviven encara, tot y que belunas no nos n'agraden, ye lo que somos a nuestra esencia.





jueves, 13 de octubre de 2022

Arma-te antes!


 Hetz iu nunca t'a Sierra d'Armantes? No tos ne faigatz,  yo tampoco no la conoixeba encara que o mio lugar ( Villarroya de la sierra) ye a bells seis kilometros d'allí. Asinas que como hetz puesto fer-ne cuenta, no tiengo garra desincusa. 

Aproveitando que puyé t'o lugarón dos días iste puent d'o pilar, embrequé a lo mío amigo Angel pa ir-ie. A verdat ye que no fa burro falso y tos aconsello de que  i vaigatz. Ista sierra ye ubicada en a comarca de Calatayut entre as valls d'os rios Ribota y Manubles , y antiparte fer una curseta sin mica dificultat per astí,  podretz columbrar unas envistas bien polidas.

Ye conoixida como o "far west aragonés" per uns accidents cheograficos que i trobaretz prou curiosos. Seguntes m'han dito  son d'a epoca cheolochica terciaria y fan un mezclallo de colors rolliscas bien mahas. Suposo que o motivo d'istas tonalidatz ye a riqueza en buro y cheso d'o terreno. A chent d'a redolada los claman "castiellos".

Antesmás estió poblada per bandolers, ye de dar que i habrá buena cosa de cubils pa amagar-se-ie. Per ixo cuenta a tradición oral que ta part d'alavez quan belún heba de fer un desplazamiento y le caleba  pasar cerqueta d'ixa sierra a chent gosaba decir-le : "arma-te antes", y d'ixa apocope s'encertó o suyo nombre.





domingo, 9 de octubre de 2022

Despedida


Ha habiu de pasar bell mes dica que he puesto achuntar ixa valentía que cal tener pa decir-le adios a un buen amigo. Encara puedo sentir ixe arizón y la fredor que se ficó en o mio interior escruixnando-me quan me gritoron decindo-me te'n hebas iu pa siempre. Feba masiau tiempo que no nos veyébanos fisicament, manimenos sabes que ixe vinclo que tenébanos contina encara vivo. O tiempo no ye res en una amistanza quan a suya alazetada ye cerenya. Siento que bella parte mía ye fendo-te companyía en o tuyo viache, antiparte bell secreto que te confesé y que dengún nunca no lo conoixerá.
Trobaré a faltar ixe humor somardón que tenebas, o tuyo caracter irreverent y ixa cara que metebas quan bella situación no t'agradaba, yerás incapable de fer o papel.
Encara me foi acordanza d'ixas parabras que me dicies bella vez: "ye que somos iguals" y razón, no te'n faltaba Matucán. Nos pareixébanos más que no te pensabas AMIGO.
Día sin atro continaré  trobando-te a faltar. Que vaiga bien Pablo! Fe libre o tuyo camín.

domingo, 8 de agosto de 2021

LO MAR

 


Lo mar, tant leixano y cercano de vez. Recosiros d'iste ser que ye naixiu de tierra adintro. Soi deseyoso d'arribar a lo tuyo canto, allí a on se puet columbrar ixa color azul que s'eslampa dica l'horizont que se m'antulla infinito. 

Zarro os uellos, siento las tuyas botinadas empentando la tuya machia enta l'arena, angluciosa por recullir ixe salobre que la plena de sapienza i arribada de tierras leixanas.

O soniu d'a bisa himnotica me recuerda a las mans d'un paí que ayoya la cuna d'a suya ninona. En rabio de tornar chunto a tú y afundir-me-ie dica agarrapizar-me a la tuya enerchía y poder plegar en una dimensión diferent,an que no faiga mal vivir.

Lo mar, tant leixano y cercano de vez.


El mar, tan lejano y cercano a la vez. Nostalgias de este ser que nació tierra adentro. Estoy deseoso de llegar a tú lado, allí donde se puede divisar ese color azul que se escapa hasta el horizonte que se me antoja infinito.

Cierro los ojos, siento tu oleaje empujando tu magia hacia la arena, ansiosa por recibir ese salitre que la llena de sabiduría llegada (allí) de tierras lejanas.

El sonido de la brisa himnótica me recuerda a las manos de un padre que mece la cuna de su bebe. Me vuelvo loco por volver junto a ti otra vez y hundirme (allí) hasta asirme a tú energía y poder llegar a una dimensión diferente, en la cual no haga daño vivir.

El mar, tan lejano y cercano a la vez.